Günümüzde savaşların, zulmün ve acıların gölgesinde yaşarken, insanlığın bu duruma duyarsızlaşması, belki de en büyük sınavlarımızdan biri. İnsanların acı, gözyaşı ve yıkıma sıradan bir olay gibi bakmaya başladığı bu dünyada, empati ve merhamet, az bulunur bir erdem haline geldi. Peki, ne oldu da bu denli kayıtsız hale geldik? Neden bazıları, insanların acısını görecek cesareti bulamazken, sadece kendi rahatlarını düşünerek hayatlarına devam ediyor?
Birçok insan için empati, duygu ve ruhun bir yansıması olmaktan öteye geçiyor. Aslında birçoğumuz empatiyi doğal bir şekilde geliştirebiliriz; bir çocuğun gözyaşında, bir annenin çığlığında, bir arkadaşın derdinde halden anlamanın gerçek anlamını bulabiliriz. Yine de, modern dünyanın hızla değişen ve çoğu zaman bencil bakış açısı, bu duyguların zamanla yitip gitmesine neden oluyor.
“Duyarsızlık, insanın kendi vicdanıyla giriştiği bir savaştır; ve bu savaşı kazandığında aslında en büyük yenilgiyi yaşamış olur.”
Toplumsal bir mesele ya da küresel bir sorun gündeme geldiğinde, “Bana ne? Benim hayatımda bir sorun yoksa problem de yok” diyen zihniyet, aslında vicdanların körelmesinden başka bir şey değil. Bencillik, “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” anlayışıyla beslendiğinde, duyarsızlaşmanın etkisi kaçınılmaz hale geliyor. İnsanlar, kendi konfor alanlarına sıkı sıkıya bağlı kaldıkça başkalarının çektiği acıya, yaşadığı zulme karşı kayıtsız kalıyorlar.
Ancak unutulmamalıdır ki, “Bir acıya gözlerini kapatan, yalnızca kendi vicdanına değil, insanlığa da ihanet eder.” Zaman içinde duyarsızlaşan bireyler, toplumların körelmesine, vicdanların soğumasına katkı sağlıyor. Halbuki bir toplumun sağlam bir yapıya sahip olması için dayanışmaya, birbirini anlamaya ve destek olmaya ihtiyacı var.
Empati bir lütuf değil, insana verilen en değerli özelliklerden biri. Halden anlamak, başkasının acısında kendini bulabilmek, sadece insanlık değil, aynı zamanda iç huzur için de gerekli. Empati olmadan insanın kendini yalnızca maddi çıkarlara, bencil düşüncelere odaklayarak yaşaması, ruhunu en derinlerde bir kayaya zincirlemesi gibidir.
“Halden anlamayan bir insan, dünyayı sadece kendi penceresinden gören bir yabancıdan farksızdır.”
Daha duyarlı bir dünya için atılacak ilk adım, başkalarının acısını hissedebilmektir. Bir gün biz de zor durumda kalabilir, bir desteğe ihtiyaç duyabiliriz. O gün geldiğinde, insanların bize kayıtsız kalmasını mı isteriz yoksa anlayış ve destekle yanımızda olmalarını mı? Empati, sadece bireyler arası değil, toplumlar arası bir bağ kurma yoludur. Sessiz kalmayarak, duyarsızlığın zincirlerini kırarak empatiyi yaşamımıza dâhil etmeliyiz.
“Sessiz kalan, acıyı onaylayan olur.” Sessiz kalmak yerine, bir adım atarak duyarlılığımızı ortaya koymak, insanlık görevimizdir. Unutmayalım ki dünyayı daha yaşanabilir kılacak olan, bizim empatiyle atacağımız adımlardır.
