“İnsan insan” Muhyiddin Abdal şiirlerinden birisidir. Fazıl Say bu şiiri, duyguları ve o güzel sesiyle harmanlayarak bizlere sunmuştur.
İnsan insan derler idi İnsan nedir şimdi bildim
Bu günlerde insanlığımızı kaybettiğimizi çok acı bir şekilde görüyoruz. Cinayetler, tecavüzler, sokak hayvanlarına yapılan işkenceler… Bazen aklımızın, hayalimizin alamayacağı şeyler oluyor.
Can can deyü söylerlerdi Ben can nedir şimdi bildim
Okullarımızda her türlü eğitim mevcut. Ama insanlık eğitimi yok. En büyük eksiğimiz bu. Bir insana nasıl en iyi doktor, en iyi mühendis, en iyi avukat olabileceğini öğretebiliriz ama iyi insan olmayı ne yazık ki öğretemiyoruz.
Muhyiddin eder hâk kadir Görünür her şeyde hâzir
Etrafımızda olan bunca kötülüğü gördükçe Cahit Zarifoğlu’ nun şu dizeleri aklıma geliyor.
Biliyor musunuz? Ben bu çağdan nefret ettim. Etimle, kemiğimle nefret ettim.
Ayan nedir pinhan nedir Nişan nedir şimdi bildim.
Bu şarkıyı her dinlediğimde tüylerim ürperiyor. İçime işliyor. İnsan olarak bizden beklenen şeyin sadece insan olmak olduğunu anlayınca bir hayli üzülüyorum. Çünkü bunu layıkıyla yapamıyoruz ne yazık ki.
İnsan bunca zaman yaşadığında ne yaptıklarının farkında oluyor, ne de yapamadıklarının. Son nefesini verdiğinde artık her şeyin farkına varıyor. Çünkü biz insanlar bir şeyleri yapmak için hep son ana kadar bekliyoruz.
Gerçekten insan nedir? Bu dünyada kendimizden başka düşündüğümüz kimse var mı? Bizler bu dünyanın daha iyi bir yer olması için ne yapıyoruz? Ya da yapmıyoruz mu demeliyim? Bu soruların cevaplarını bulmak için kendi içimize bakmalıyız önce. İnsan eğer kendinden başlarsa iyileştirmeye, dünya daha iyi bir yer olabilir fikrimce.
“İnsan olmak büyük iştir; bütün bir yaşam bile bu işe yetmeyecektir.”
–Bertolt Brecht
